El pais.

O banco do pobo.

O concello da Illa de Arousa sen agobios, crean unha caixa de financiación para dar crédito público sen interese a empresas locais.

eldiario.es

Interesante reflexión das causas polas que Alberto Núñez Feijoo arrasou nas eleccións galegas.

Banco malo? Depende para quen.

Coa interminable reforma do sistema financeiro, aos españois levan tomándonos catro anos miserablemente o pelo. Agora Rajoy e antes Zapateiro defenderon sempre que o salvamento da banca era unha condición imprescindible para saír da crise e que non ía custarnos nin un só euro. Pero o feito certo é que o Estado lle dedicou cuantiosos recursos de difícil recuperación, sen que a día de hoxe se vexa por ningunha parte a prometida fluidez do crédito.
A quebra en cadea dun bo número de caixas de aforros e do Banco de Valencia comeu xa máis de 20.000 millóns de euros, cifra que daría de sobra para pagar o ano próximo a metade dos intereses da débeda. Non se inclúe aí o capital necesario para reforzar a maltreita solvencia das tres entidades controladas polo FROB (Bankia, Novagalicia e CatalunyaCaixa), que as probas de estrés dirixidas pola consultora Oliver Wyman fixaron noutros 46.000 millóns.
Para facer fronte a estas necesidades -e ás que sobreveñan- o Goberno tivo que pedir en xuño á Unión Europea un anticipo en toda regra do previsible rescate integral do país, por máis que se lle disfrazase co eufemismo de "asistencia financeira". Segundo De Guindos, finalmente só fará falta utilizar 40.000 dos cen mil millóns de euros concedidos entón, dos que, por certo, non responden os seus propios destinatarios, senón o conxunto dos españois.

Ata que Bankia, Novagalicia e CatalunyaCaixa ou os seus futuros donos estean en condicións de devolvelo -supoñendo que o estean algunha vez-, ese diñeiro pesará como unha lousa sobre as contas públicas e obrigaranos a realizar novos esforzos. Cousa que temos que agradecer aos xestores que se encheron os petos grazas a unha insensata política de crédito e ás autoridades que tan pouca dilixencia mostraron por previr e castigar os desmandos cometidos por eles.
As consecuencias deses desmandos vanse intentar diluír na nova Sociedade de Xestión de Activos; é dicir, no banco malo, baixo cuxa alfombra quedará oculto durante unha tempada o abundante lixo que aínda existe nos balances dos bancos. Terá 15 anos para desfacerse dela e recuperar o invertido, nunha operación que De Guindos asegura que acabará sendo rendible pola diferenza entre o prezo de compra e o prezo de venda.
Se así fóra, o que non se entende é o empeño do Goberno por dar entrada a investidores privados nas sociedade, salvo que nos encontremos ante outro descarado caso de privatización de beneficios e socialización de perdas.

Faro de Vigo

A Illa non renuncia ao seu diñeiro.

Faro de Vigo

A garda Civil desaloxa aos afectados por preferentes do interior da sucursal da Illa.

As preguntas que non farán hoxe a Rajoy en TVE
Rajoy acode esta noite para ser entrevistado en TVE. Dado que a min non me concedería unha entrevista, igual que Clint Eastwood inventou a entrevista sen entrevistado, a cadeira baleira, como a que lle 'fixo' a Obama sen Obama, eu entrevistarei a Rajoy sen Rajoy:
1.- España está en quebra?
2.- Recoñece vostede ter feito algo mal dende que estea no Goberno? Podería citar dúas cousas concretas?
3.- Non se considera un pouco cruel cos desprotexidos?
4.- Estamos intervidos, aínda que non sexa en grao total?
5.- Por que lle di ao señor Mais que o día 20 falarán sobre o pacto fiscal con Catalunya se sabe que non o vai conceder? O si o vai conceder?
6.- Vostede cre como a súa Secretaria Xeral, María Dolores de Cospedal, que o Partido Popular é o partido dos traballadores?
7.- Sen rodeos, por que romperon vostedes o pacto parlamentario para o nomeamento do Director Xeral de Radiotelevisión, implantando a sospeita informativa?
8.- Sabe canto subiu a luz o último ano?
9.- Non cre que sexa necesario cambiar a Constitución en nada? Moita xente non a votou e non a comprenden.
10.- Despois do sufrimento que as súas medidas están a causar aos españois, dimitirá vostede se non se cumpre o déficit que Europa lle impuxo e que vostede aceptou?
11.- É consciente da regresión cultural, educativa e científica de España que está a patrocinar vostede?
12.- Que novas profesións impulsaron vostedes? Porque calquera sabe que por moita minoración da débeda, redución do déficit ou aforro exhaustivo, se non se crean novas profesións acordes co desenvolvemento mundial haberá saída da crise.
13.- A 'herdanza recibida' ten prazo de caducidade ou será unha desculpa para sempre?
14.- Vostede sempre cre o que di? E o que dicía na oposición tamén críao? Considérase un político decente?

15.- Vai derrogar o Goberno a norma pola que ministros e altos cargos teñen dereito a cobrar o 80% do seu soldo durante dous anos unha vez que cesan, e que tanto balbordo armou, ou a van manter para poder cobrala vostedes se algún día son relevados do poder e que siga a roda?
16.- Sabe que o que máis lle indigna aos seus seguidores é que se diga que é vostede igual que Zapateiro?
17.- A vostede non lle dá vergoña cando os seus deputados o aplauden con entusiasmo?
Agradézolle que non contestase a ningunha. Ademais, os españois xa saben as respostas.
--------
Gota IMPORTANTE DA ABSTENCIÓN: Sería correcto e desexable fixar por lei un tanto por cento de abstención que, se se alcanza, unha elección non sirva? Porque só así tería sentido político a abstención. Non é absurdo que se se abstén o 99,9% de electores e só vota un cidadán, gañe a opción política que tivo ese único voto e cos mesmos dereitos e prerrogativas que se tivese tido por exemplo o 40% de votos?
--------
Gota MINUCIA CABREANTE: Pídolles por favor que non me molesten hoxe porque estarei a calcular canto custan os teléfonos móbiles que todas, todas, as institucións, partidos, deputados comunidades autónomas, deputacións, tribunais de contas, aos concelleiros dos 8.800 concellos, e demais organismos oficiais, facilitan e pagan aos seus membros, así como o gasto mensual do uso do teléfono, normalmente un iphone ou similar, e xa sexa para cuestións relativas ao seu cargo, que sería o preceptivo e correcto, xa a familiares, vodas, primeiras comuñóns dos nenos, charlas con parentes, encargar a compra por teléfono, masturbacións de concelleiros, etcétera. Calculo que polo menos serán 100.000 teléfonos. E a cifra de gasto por uso é máis difícil de cuantificar, hai que facelo a ollo. Serei comedido.

Arturo González (Puntadas sen fío)

ESPAÑA EN XOGO

Eurovegas ten hoxe máis sentido que nunca: cando pidamos o rescate e cheguen os homes de negro a axudarnos a patadas, a troika probablemente nos impoña xogarnos os presupostos xerais do Estado á ruleta. O pleno do jackpot consistirá seguro nun talonario de receitas para adquirir antidepresivos evitando o copagamento. Se sacas un repóker, o teu fillo poderá ir á Universidade. Unha escala real e poderás gozar este ano de vacacións. Xa escoito as máquinas comecartos seducíndonos cun tanque de combustible cheo. Na mesa de baccara, sortéanse recibos da luz e da auga. Haberá un reservado para que os autónomos e as pemes se xoguen a próxima declaración trimestral do IVE.
Se Las Vegas a creou un gangster, esta democracia está a ser refundada por trileros. No cine en 3D proxectaranse videos eróticos ou pornos roubados a concelleiras e a xornalistas, mentres Esperanza Aguirre cantará todas as noites ao Liza Minelli "Money, money, money", ou "Killing me softly with his song", nas viaxes de incentivo para os colexios de arquitectos. Cada tempada abrirá as súas portas o gran teatro do mundo coa reposición do célebre musical "As verdades do banqueiro".
Será un tempo feliz, deseñado pola comisión de apostas privadas da FAES, onde os deputados non cobrarán para que poidan nutrirse de sobres baixo corda, de doazóns de empresarios ou de fortunas particulares, e onde supostamente aforraremos parlamentarios, para que seguindo as pautas do sistema d´Hont só haxa do PP, do PSOE e do nacionalismo periférico. Fagan xogo, señorías: o número do seu posto na lista estará no traseiro do patito de goma que deben pescar coma se isto fose unha feira.
Os máis vellos suicidaranse cando perdan ao bingo o que lle queden das súas pensións. Claro que, ao carecer de fichas de casino que utilizar para alcanzar o status de cidadán de pleno dereito, se reducirá milagrosamente o número de parados obrigándoos a queimarse ao bonzo cando teñan que acudir por forza a sufocar incendios. Os profesores interinos en desemprego poderán impartir clase nos másters de croupiers para cuxa matrícula se darán de labazadas probablemente todos aqueles que crecesen cunha videoconsola entre as mans: xa vexo os filólogos analizando "O xogador" de Dostoievsky, ou ao matemático explicando o infalible sistema de Los Pelayos.

Familias enteiras desertarán de Mariña D´Or e acudirán en tropel a ensinar os seus fillos como gañar ao blackjack mentres os abueletes se botarán unhas risas explicándolle aos seus netos como era a brisca ou o tute subastao. A Oficina da Valedora do pobo contará, iso si, con asesores especiais para detectar os gafes, como un claro exemplo de transparencia na xestión deste fabuloso complexo onde os dados sempre os cargará o Banco Central Europeo, seguindo instrucións precisas do Bundesbank.
No pavillón Angela Merkel os nenos de San Ildefonso extraerán dos bombos os números que farán posible a rifa dos eurobonos, mentres os antidisturbios intentarán impedir a chegada da marcha dos xornaleiros, disparando bólas de lotaría primitiva e cupóns de fogueo. Douscentos indignados, algo é algo, farán soar de novo as súas cazolas na Porta do Sol. A democracia será unha quiniela e, se violamos o regulamento, arriscarémonos a cadeas perpetuas revisables ou a condenas a morte por ruleta rusa. Deixarannos fumar alí mentres nos mangan a carteira.
O mellor de todo será que Sheldon Adelson, o fillo do taxista que chegou a magnate de Eurovegas, multiplicará a súa influencia política. E logrará que o mus alcance por fin a categoría de xogo olímpico. A pesar diso, seguirá sen importarnos cando obteñan vinte medallas por semellante disciplina algún deses aos cales os incapaces chaman minusválidos.

(Juan José Téllez)

SI, PERO NON...

O PP galego vai dicindo sotto voce e ás veces en alto que as eleccións son en Galicia e que o que se defende é Galicia, nun exercicio que en campaña tememos que raie no puro independentismo de necesidade, pois non quere mesturarse con España. A fórmula é diabólica pois se o Goberno de Madrid fose socialista Feijóo non tivese dubidado en invitar á súa proclamación como candidato a José Luis Rodríguez Zapatero para pasealo baixo palio e dalo a tocar aos anciáns, para que noten o olor a xofre, pero o destino deixou a Rajoy en La Moncloa, e o que tivese sido noutro tempo exaltación do líder e procesións reverenciais é hoxe un malévolo xogo do escondedoiro que ten algo de cruel, pois Rajoy busca escusas para subir así detivésese a un electricista. O seu perfil baixo ou directamente xordo é unha emenda á totalidade da xestión, que en Galicia e toda España ven como un goberno de tesoira e patada a seguir, polo que un dos espectáculos do 21-O vai ser eses caneos inverosímiles cos que o PP presumirá de Rajoy ao mesmo tempo que o agachan, como ese fillo do que dis que está a estudar na Nasa e anda escapado en ponte Arnelas.

Etiquetas: Manuel Jabois

RAJOY CONTRA A REALIDADE...

Primeira entrevista de Mariano Rajoy na prensa dende que está na Moncloa -case dez meses van xa- e primeira mentira en titular: "Quen me impediu cumprir co meu programa electoral é a realidade", di o presidente. É falso, é outra mentira máis. A realidade desta crise xa estaba alí cando Mariano Rajoy prometeu baixar os impostos, non subir o IVE, non crear un banco malo, abaratar o despedimento, non implantar o copagamento, non tocar a sanidade nin a educación...

Nin Rajoy naceu antonte nin o PP pode dicir que non sabía o que se ía encontrar. Coñecían de sobra a desviación do déficit público co que agora Rajoy intenta tapar as súas vergonzas: produciuse precisamente nas comunidades autónomas gobernadas pola dereita. Ademais, dende o propio PP vaticinaban antes das eleccións un déficit case idéntico ao que despois chegou e preparaban, xa en novembro, as receitas dese programa oculto que agora se coñeceu en toda a súa intensidade. Mesmo aínda que España tivese cumprido co déficit o ano pasado, os recortes terían sido practicamente iguais, como estaba claro durante a campaña electoral para calquera que soubese sumar; non esquezamos que o déficit foi maior do previsto, pero que tamén Europa relaxou o prazo para equilibrar as contas públicas.

É obvio que Rajoy coñecía perfectamente a situación durante a campaña electoral, así que só hai dúas maneiras de explicar as súas promesas rotas. Ou ben o candidato Rajoy mentiunos, volveunos mentir e despois enganounos durante a campaña electoral e durante os meses previos ás eleccións andaluzas. Ou ben estamos ante un perigoso caso de absoluta incompetencia, ante un inxenuo que creu a súa propia propaganda e pensou que abondaría coa súa chegada en La Moncloa para que se abrisen as augas, baixasen "os chuches" e en España volvese amencer.

Quen é Rajoy? Un mentireiro ou un incompetente? Quen nos goberna hoxe? Parece que estamos na primeira opción porque na entrevista en ABC nos intenta enganar unha vez máis; en poucos meses se poderá comprobar. O presidente presume agora de que os pensionistas líbranse dos recortes. A realidade? Verémola despois da publicidade: probablemente en canto os galegos rematen de votar.

(Escolar.net)

Voz de Galicia

Os afectados pola compra de participacións preferentes da Illa de Arousa deron unha volta de porca ás súas protestas e, máis aló das pancartas e os chifres, decidiron acampar na rúa.

El país.

Caixanova utilizou cartillas para vender preferentes como depósitos.

Empregados de Caixanova  aseguran  que sufrían presión para vender as preferentes.

A perplexidade do presidente...

Agora pode resultar que o problema non era Rodríguez Zapatero, 5 meses despois de celebrar eleccións xerais (20-N), confeccionado o mellor "goberno posible", axustada toda a rosca do gasto público e mesmo do privado, atordado e enmudecido (polo medo) ata o paroxismo aos cidadáns, resulta que os malditos mercados tamén fan un corte de mangas a un cuitado Executivo que, finalmente, non sabe con certeza onde está o gran problema.
A formulación lóxica do Presidente é este: se estou a facer todo o que me piden, por que me seguen premendo? Por que non confían no meu plan de axuste que leva consigo, entre outras cousas, incumprir os presupostos básicos do ideario político do PP e tirar pola borda as promesas electorais realizadas hai tan só cinco meses?

O goberno Rajoy produciu en tempo récord unha orxía de medidas "reformistas" que está a ter unha grave repercusión social en case todos os ámbitos onde o público alonga o seu longa man (é dicir todo) e que carrexa tamén un profundo desánimo, pesimismo e desesperanza entre unha inmensa maioría da cidadanía, especialmente entre os seus votantes e as clases medias (ou o que queda delas).
Levan consigo tamén un extraordinario desgaste político para un Executivo que necesita máis que comer toda a auctoritas e toda a potestade para fixar unha posición terrible que non é outra que dicir aos seus cidadáns isto: tomen nota e váianse acostumar a vivir peor porque isto non o arranxa nin o santo Escrivá se volvese por Barbastro.
É dicir, a tormenta perfecta.
A casta especuladora
Pois ben, se se están a facer os deberes -como no seu día, aínda que demasiado tarde, comezou a facelos Rodríguez Zapatero -por que España non é fiable? Por que a economía española non é capaz de recuperar a confianza, desexos investidores/especuladores que nos traen a mal traer dende hai dous anos?
Este foi o principal erro de cálculo do presidente Rajoy e dos seus colaboradores. O problema non era Zapatero. Pero tampouco se sabe con certeza cal é o problema para os mercados, salvo que non producimos pouco e temos unha lexión incontible de parados.
Non hai, non dan, nin un minuto de alivio. Quizais algún segundo...

Liderado
En momentos tan dramáticos como os presentes é aos líderes democráticos aos se volven todas as miradas. Mariano Rajoy éo por orixe e por exercicio. Agora ben, moita xente estase a preguntar xa se é a persoa que España necesita nestas circunstancias.
Coraxe non lle falta (estao a demostrar co seu terrible bisturí), coñecemento tampouco; pero quizais se lle demanda algo máis que non sei se será capaz de ofrecelo, nin sequera se pode facelo.
Hollande
Non todo ten que ser penas no fogar do pobre. Angela Merkel, asustada ante a rebelión en toda regra do mundo mundial e da Europa case inexistente, levanta o pé teutón do acelerador e, por fin, asina o cheque do crédito para o relanzamento económico da despezada Unión Europea.
A ver se ao final o socio ideal para Rajoy non era o case vencido e derrotado Sarkozy (un buff de manual), senón un tal François Hollande, do que a súa compañeira Ségolène Royal dixo un día que levaba 30 anos na vida política e ninguén podía recordar nada notable ou non que tivese feito.
E así vamos…

(Baseado na opinión de Graciano Palomo, Director de IBERCAMPUS.)

 O único xeito de entender as razóns que provocan o furor con que o goberno español, os medios de comunicación e tantos tertulianos de toda laia defenden a Repsol non pode ser outra que comprobar o amplo listado de ex autoridades do Estado, incluíndo actuais ministros, que estiveron na súa nómina, as miles de páxinas e horas da súa publicidade que financian aos medios e quen sabe que outro tipo de influencias máis inconfensables e inconfesadas.
Defender a españolidad de Repsol é algo demasiado forzado e esquecer que os que agora o fan con tanto ímpeto foron, na súa gran maioría, os que promoveron e levaron a cabo a privatización de empresas que entón si que eran efectivamente españolas, non só porque a totalidade ou a inmensa maioría do seu capital era español, o que quizais mesmo sexa o de menos, senón porque a estratexia empresarial que perseguían respondía a intereses nacionais e non globais que apenas se repercuten no progreso de España e no benestar dos seus cidadáns.
Dende que foi privatizada, Repsol ten o seu cerebro e a súa alma postos noutros lugares e intereses e non se pode dicir que fose España no seu conxunto quen se beneficiase da súa actividade empresarial. Utiliza paraísos fiscais para tratar de ter aquí a menor carga fiscal posible, destruíu emprego e a ducias de pequenas e medianas empresas española ao sometelas a condicións de pagamentos draconianas a pesar de que conta con abundantes recursos financeiros e liquidez abondo.
É por iso unha perversión inaudita que o goberno e ex políticos na súa nómina saian a defendela e que non dixesen nada cando Repsol actuaba dese xeito lesivo para a economía nacional.

E se a actuación en España de Repsol resultou tan escasamente beneficiosa para os nosos intereses nacionais o seu comportamento no exterior resulta sinxelamente vergonzoso e xustifica que os españois "de ben e como Deus manda", por utilizar a expresión que tanto lle gusta a Mariano Rajoy, terían condenado hai tempo os seus desmandos e atropelos, especialmente, por certo nas terras que nos discursos oficiais tanto gabamos considerándoas como as nosas irmás. En Ecuador, Bolivia e outras latitudes provocou grandes danos ambientais e sociais e vulnera constantemente os dereitos humanos de pobos enteiros, xerando unha inxente débeda ecolóxica alí onde actúa. Como outras multinacionais, que en realidade non teñen Patria ningunha, Repsol promoveu gobernos totalitarios cos que poder chegar a acordos que a exonerasen de pagar impostos e cando outros dignos e con vergoña llelo esixiron puxo o grito no ceo e recorrido ao seu españolidad, como agora, para solicitar o apoio de gobernos e medios de comunicación.
Onde estaban entón os defensores do libre mercado e a competencia, da xustiza, a liberdade e os dereitos humanos?
En Arxentina, como noutros países, Repsol utiliza as respectivas filiais nacionais, como fan todas as empresas multinacionais, para fixar os chamados "prezos de transferencia" (artificialmente baixos para facer que aparezan perdas alí onde convén e beneficios onde poden conseguir tratamento fiscal e condicións políticas máis favorables). E en lugar de orientar a explotación dos recursos nacionais cara ao abastecemento interno que cubra as necesidades da poboación e satisfaga os respectivos intereses nacionais, utilízase como parte dunha estratexia de maximización de beneficios global que, entre outras cousas, pasa por considerar ao petróleo, e ao resto das materias primas, como unha commodity, é dicir, non só un ben orientado á produción e o consumo senón, sobre todo, á súa utilización como activo financeiro para especular con el nos mercados.

Confundir os intereses de Repsol cos de España é un insulto á intelixencia dos españois. Nin é española pola composición da súa capital -maioritariamente en mans de intereses estranxeiros-, nin pola estratexia empresarial que persegue, nin como dixen, porque beneficie principal ou substancialmente ás familias ou empresas españolas. Máis ben todo o contrario.
E a defensa numantina que agora quere facer de Repsol o goberno resulta verdadeiramente patética e vergonzosa cando día a día se somete sen máis aos mercados, aos bancos que provocaron a crise, aos grandes grupos empresariais e ao goberno alemán que impón medidas totalmente lesivas para os intereses españois. Iso si que merecería unha resposta valente e patriota por parte do noso goberno e dos medios de comunicación!
O que está a facer o goberno é patético e débese dicir claramente: non está a defender os intereses de España e dos seus cidadáns, como di, senón dunha grande empresa á que España, o benestar da súa poboación ou a situación das empresas que verdadeiramente están aquí a tratar de sacar adiante a actividade e o emprego sen gozar do apoio e os privilexios de Repsol, lle importan un ravo no día a día das súas actuacións
Xa está ben de tanto teatro e de tanta submisión ante os grandes. O que necesitamos en España non son precisamente repsoles que se dedique a gañar diñeiro a mancheas en Arxentina e outros países a base de mal explotar os seus recursos, de evadir impostos e expatriar beneficios a paraísos fiscais, senón un goberno digno que se plante ante os que de verdade están a levar a ruína á economía española.

A crise financeira explicada de xeito sinxelo

Carme é a propietaria dun bar nalgún sitio que todos coñecemos, (pero non queremos dicir exactamente onde), que comprou cun préstamo bancario. Como é natural, quere aumentar as vendas, e decide permitir que os seus clientes, a maioría dos cales son alcohólicos no paro, beban hoxe e paguen outro día. Vai anotando nun caderno todo o que consumen cada un dos seus clientes. Este é un xeito como outro calquera de concederlles préstamos.
Nota: Pero en realidade, non lle entra en caixa ningún diñeiro físico.

Moi pronto, grazas ao boca a boca, o bar de Carme empézase a encher de máis clientes.
Como os seus clientes non teñen que pagar o instante, Carme decide aumentar os beneficios subindo o prezo da cervexa e do viño, que son as bebidas que os seus clientes consumen en maior cantidade. A marxe de beneficios aumenta vertixinosamente.
Nota: Pero en realidade, é unha marxe de beneficios virtual, ficticia; a caixa segue estando baleira de ingresos contantes.

Un empregado do banco máis próximo, moi emprendedor, e que traballa de director na sección de servizo ao cliente, decátase de que as débedas dos clientes do bar son activos de alto valor, e decide aumentar a cantidade do préstamo a Carme. O empregado do banco non ve ningunha razón para preocuparse, xa que o préstamo bancario ten como base para a súa devolución as débedas dos clientes do bar.
Nota: Ides pillando a dimensión do castelo de naipes?

Nas oficinas do banco os directivos converten estes activos bancarios en "bebida-bonos", "alco-bonos" e "vomita-bonos " bancarios. Estes bonos pasan a comercializarse e a cambiar de mans no mercado financeiro internacional. Ninguén comprende en realidade que significan os nomes tan raros deses bonos; tampouco entenden que garantía teñen estes bonos, nin sequera se teñen algunha garantía ou non. Pero como os prezos seguen subindo constantemente, o valor dos bonos sobe tamén constantemente.
Nota: O castelo de naipes crece e crece e non para de crecer, pero todo é un engano; non hai detrás solidez monetaria que o sustente. Todo son "bonos", é dicir, papeliños que "representan" ter valor sempre e cando o castelo de naipes se sosteña.

Non obstante, aínda que os prezos seguen subindo, un día un asesor de riscos financeiros que traballa no mesmo banco (asesor ao que, por certo, despiden pronto a causa do seu pesimismo) decide que chegou o momento de demandar a Carme o pagamento do seu préstamo bancario; e Carme, á súa vez, esixe aos seus clientes o pagamento das débedas contraídas co bar.
Pero, claro está, os clientes non poden pagar as débedas.
Nota: ¡ ¡ Porque seguen sen ter nin un céntimo!!! Puideron beber cada día no bar porque "se comprometían" a pagar as súas débedas, pero o diñeiro físico non existe.

Carme non pode devolver os seus préstamos bancarios e entra en bancarrota.
Nota: E Carme perde o bar.

Os "bebida-bonos" e os "alco-bonos" sofren unha caída dun 95% do seu valor. Os "vomito-bonos " van lixeiramente mellor, xa que só caen un 80%.
As compañías que provén ao bar de Carme, que lle deron longos prazos para os pagamentos e que tamén adquiriron bonos cando o seu prezo empezou a subir, encóntranse nunha situación inédita. O provedor de viños entra en bancarrota, e o provedor de cervexa ten que vender o negocio a outra compañía da competencia.
Nota: Porque os provedores de viños e cervexas tamén lle fiaban a Carme, crendo que estaban seguros de que cobrarían de sobra ao cabo do tempo. Como non puideron cobrar dado que o diñeiro non existe, a débeda de Carme comeunos a eles.

O goberno intervén para salvar o banco, tras conversacións entre o presidente do goberno e os líderes dos outros partidos políticos. Para poder financiar o rescate do banco, o goberno introduce un novo imposto moi elevado que pagarán os abstemios.
Nota: Que é o que de verdade pasou. Cos impostos dos cidadáns inocentes, os gobernos taparon o burato financeiro creado pola estupidez dos bancos.

Para os que non sabemos moito de economía é unha explicación moi doada de entender de por que estamos en crise, e por que teñen a culpa os bancos.